تعیین تأثیر هسپریدین بر اختلال عملکردی قلب ناشی از دیابت نوع 1 در موش‌های صحرایی

چکیده: مقدمه و هدف: فلاونوئیدها ترکیبات پلی‌فنلی هستند که قادر به از بین بردن مستقیم رادیکال‌های آزاد هستند. از این رو، این ترکیبات خاصیت آنتی‌کسیدانی قابل توجهی دارند. مطالعات مختلف نشان می‌دهند که مصرف این ترکیبات می‌تواند مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی ـ عروقی را کاهش دهد. نارسایی قلبی یکی از علل اصلی مرگ و میر بیماران مبتلا به دیابت می‌باشد. تصور می‌شود که دیابت می‌تواند به طور مستقیم اثرات مخربی بر قلب داشته و نارسایی قلبی را موجب شود، که در اصطلاح به این عارضه کاردیومیوپاتی دیابتی اطلاق می‌شود. شواهد فراوانی دال بر نقش استرس اکسیداتیو به عنوان یک عامل پاتوژنز مهم در بروز عوارض وابسته به دیابت، ازجمله کاردیومیوپاتی دیابتی، وجود دارد. در پژوهش حاضر، اثر هسپریدین که یک آنتی‌اکسیدان فلاونوئیدی است، بر روی کاردیومیوپاتی دیابتی در مدل آزمایشگاهی دیابت نوع 1 مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: این مطالعه یک پژوهش تجربی است که در سال1386 در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بر روی 40 سر موش صحرایی انجام شد. از تجویز داخل صفاقی استرپتوزوسین(60 میلی‌گرم بر کیلوگرم) برای ایجاد دیابت نوع 1 استفاده شد. هسپریدین (500 میلی‌گرم بر کیلوگرم) به صورت خوراکی به مدت 2 ماه تجویز شد. پس از این مدت، به منظور بررسی عملکرد انقباضی قلب ، پس از طی شدن زمان مذکور، قلب حیوان جدا شده و به دستگاه قلب ایزوله لنگندورف منتقل شده، فشار بطن چپ و سرعت تغییرات فشار در هنگام سیستول و دیاستول ثبت و محاسبه شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یک طرف با پس آزمون ال‌اس‌دی تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: دیابت موجب کاهش فشار سیستولی بطن چپ و نیز کاهش سرعت تغییرات فشار در هنگام سیستول و دیاستول به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل شد(05/0p